Vietnam op de motor pt2 & Cambodia

Beste allemaal,

Hier komt deel twee van onze motor rit door Vietnam, en een verslag van onze belevingen in Cambodia. Op dit moment zit ik in Vientianne, de hoofdstad van Laos, maar daarover later meer.

Nadat we in Hoi Ann al onze nieuw gemaakte spullen verstuurd hadden hebben we op de motor de Marble Mountains bezocht. De Marble Mountains zijn een tweetal marmer bergen waar een groot aantal tempels in en op gebouwd zijn, met als hoogtepunt een hele grote grot vol buddha beelden. Het was ook vooral heerlijk om een keer zonder backpack op de motor te zitten, en in een T-shirtje, in de volle zon over de weg te scheuren (ik zeg scheuren, maar veel harder dan 70 gaan ze niet).

Na veel te lang in Hoi Ann te hebben moeten doorbrengen vanwege de maatpakken zijn we in twee dagen tijd doorgecrossed naar Nha Trang. Onderweg hebben we overnacht in Qui Nhon, een kustplaatsje waar verder niks speciaals te beleven viel. De rit tussen Hoi Ann en Nha Trang was wel fantastisch. Groten delen van de rit waren langs de zee, en de zon was vollop aanwezig, dus we reden allemaal in T-shirt & korte broek. Jammer dat ik mij de eerste dag niet helemaal goed ingesmeerd had, en je na de rit precies kon zien waar wel en waar geen zonnebrand gezeten heeft. Eenmaal aangekomen in Nha Trang vonden we een van de beste hostel deals tot nu toe. We hadden alle drie een eigen twee persoons bed, met z’n drieen onze eigen badkamer en een balkon bijna ter grote van onze tuin in Hoofddorp. In Nha Trang hebben we drie dagen op het strand doorgebracht, deels om bij te komen van de 550km rit tussen Hoi Ann en Nha Trang, deels om onze “ mouwtjes” weg te zonnen en deels omdat het gewoon even heerlijk genieten was.

De volgende stop na Nha Trang was terug de bergen in naar Dallat. Dallat staat bekend om de vele outdoor mogelijkheden. Hoewel we gepland hadden om, kijkend naar hoelang we al in Vietnam zaten, een dag later door te rijden naar Saigon, zijn we toch een extra nacht gebleven om te gaan canyoning. Voor wie het zich niet herinnert van mijn Venezuale verhaal, canyoning is in wetsuit een rivier volgen en verschillende afdalingen al abseilend, springend of glijdend naar beneden nemen. Marc voelde zich al een aantal dagen beroerd dus moest helaas verstek laten gaan, maar Thijs en ik hebben een hele mooie dag gehad. De foto’s van onze afdalingen en mijn 9m sprong zal ik later uploaden.

Vanaf Dallat naar Siagon was onze laatste etappe. In twee dagen tijd zijn we vanuit de bergen langzaam aan het lager gelegen gebied om Saigon in gereden. Om de highway 1 te blijven vermeiden (highway 1 zit vol met gigantische vrachtwagens die het niks kan schelen of ze onderweg een motor of twee scheppen en verwachten dat iedereen voor ze aan de kant gaat, ook al komen ze op jou baan vanuit de tegengestelde richting) zijn we door binnenwegen langs Saigon gereden, totdat we bij een pond aankwamen die ons vrijwel midden in de binnenstad afzette. Na het vinden van een klein hostel in het centrum hebben we heerlijke westerse hamburgers zitten eten om te vieren dat we de 2300km door Vietnam gehaald hadden.

De dagen daarna waren gevuld met het zoeken naar kopers voor onze motors. Het bleek een stuk moeilijker dan verwacht om een goede deal te sluiten, de enige persoon die geinteresseerd was in onze motors was een Vietnamese handelaar die duidelijk wist dat de $200,- die hij bood te weinig was. Naast het zoeken naar kopers hebben we vanuit Saigon twee trips gemaakt. Eerst zijn we naar de Couchi tunnels geweest, een netwerk van tunnels die de Vietcong gebruikte in hun strijd tegen de Amerikanen. Grote delen van de tunnels zijn nog intact ofwel gerestaureerd en hoewel er vrij veel propaganda vertoond werd, gaf het ons wel een beeld van hoe de mensen daar leefde. Na de tunnels hebben we het War Museum, wat vol hangt met foto’s en materiaal uit de Vietnam oorlog. Ook was er een expositie over de gevolgen van Agent Orange (napalm) op de bevolking van toen en hun nakomelingen. Hele indrukwekkende foto’s van kinderen geboren zonder bepaalde lichaamsdelen of gruwelijke misvormingen. In de hal van het museum zat een jongen piano te spelen zonder ogen, niet blind, maar met een stuk huid op de plek waar zijn ogen hadden moeten zitten. Alles bij elkaar maakte het een zwaar indrukwekkende dag.

Een dag later hebben we de Mekong Delta bezocht met een tour vanuit Saigon. Eigenlijk was dit veel te touristisch voor ons, zeker nadat we net het halve land zelf doorgetrokken waren, maar het gaf ons toch een beeld hoeveel de mensen daar leven in en met de rivier. Tijdens de tour zijn we een stuk over de rivier gevaren, zijn we bij een cocosnoot snoepmakerij geweest en hebben we een soort gondeltocht tussen de palmbomen door gemaakt.
Na de Delta tour hebben we een laatste poging gedaan om iemand te vinden die onze motoren voor een betere prijs wilde overkopen, maar jammer genoeg hebben we toch onze motoren voor E200,- per stuk bij de Vietnamese dealer moeten achterlaten.

Na Saigon hebben (voor het eerst in een aantal weken) de bus gepakt Phu Quoc Island, een eiland in het zuidelijkste deel van Vietnam tegen Cambodia aan. Phu Quoc is een tropisch eiland zoals op de foto’s met parelwitten stranden en prachtig blauw water. Na een aantal dagen het eiland verkennen, in het veel te warme water zwemmen en de beestenboel op onze slaapkamer (spinnen/kikkers/muggen/gekko’s) hebben we een bus geboekt om de grens met Cambodia over te gaan.

Tijdens de bootrit naar het vaste land hebben we een Nederlands stelletje ontmoet, Sam en Daan, die dezelfde bestemming hadden in Cambodia. Van de kust in Vietnam zijn we met een bus naar de grens gebracht, waar Sam ons waarschuwde zelf de grens over te lopen en niet je paspoort aan de bus jongen te geven. Hij vraagt namelijk minimaal $5,- meer per visa dan wanneer je zelf de grens over loopt. Of deze bijna oplichterij niet genoeg was, probeerde de grenswachters zelf ook nog de prijs met $5,- op de hogen, maar gelukkig hadden Daan & Sam een foto waarop de juiste prijs stond weergegeven en hebben we met de grensovergang dus $10,- bespaard. Het allermooiste van de hele grensovergang was missschien nog wel de gezondheids controlle bij binnenkomst, die bestond uit een vent die z’n hutje uitliep, een soort apparaat op je voorhoofd zette om daarmee je temperatuur te meten. Zolang die onder een bepaalde waarde lag, was je gezond genoeg om het land in te mogen.
Vanaf de grens was onze eerste bestemming in Cambodia Shianoukville en om daar te komen hadden we een minivan die alleen voor Marc/Thijs/Sam/Daan&ik bleek te zijn. De van bleek ook nog over airco te beschikken en als kers op de taart konden we onze eigen Ipod aansluiten op het geluidssysteem. Tot nog toe heb ik op mijn hele reis nog nooit zo’n relaxte rit meegemaakt.

Aangekomen in Shianoukville hadden Sam&Daan via vrienden gehoord over Hooha Guesthouse, een hostel net buiten de drukte, waar je goedkope, mooie twee-persoonskamers had met hele aardige westerse staf. In Shianoukville hebben we een aantal dagen gezeten en de lokale Cambodiaanse cultuur beleefd. Op een van onze laatste dagen werd ik gevraagd mee te spelen in het volleyball team van het guesthouse op onze laatste dag in Shianoukville. Ze hebben daar een competitie tussen de verschillende guesthouses en het barpersoneel van een aantal barren, en spelen wekelijks een mini toernooi. Had de scheidrechter niet zwaar met twee maten gemeten in onze laatste wedstrijd, dan hadden we het toernooi gewonnen, maar helaas mocht het niet zo zijn.

De dag na het toernooi zijn we doorgereisd naar Phnom Penh, waar we Sam en Daan weer ontmoet hebben nadat zij een aantal dagen eerder vertrokken waren uit Shinaoukville. In Phnom Penh hebben we S21 bezocht, waar de politieke gevangenen onder de Khmer Rouge heen werden gebracht om gemarteld te worden voordat ze naar de Killing Fiels gebracht werden. Na S21 hebben we de Killing Fields bezocht, wat ook heel erg indrukwekkend was. Op het veld wat wij bezocht hebben zijn 17000 mensen ter dood gebracht (waaronder kinderen) en nog altijd komen er bij hevige regenval botten/schedels en stukken kleding uit de grond naar boven. Van dit soort velden zijn er naar schatting 20.000 met een totaal aantal slachtoffers van bijna 1.4 millioen. Wat nog meer gewicht gaf aan het geheel is dat er een grote Buddistische stupa staat gevuld met mensen schedels opgegraven uit de massa graven.

Na Phnom Penh en de Killing Fields zijn we met z’n vijfen doorgereden naar Siem Reap om daar waarschijnlijk het meest indrukwekkende tempel complex van Azie te bezoeken, Angkor Wat. Angkor Wat is de naam van de best bewaarde tempel in het gebied, maar verder staan er nog veel meer tempels. Wij hebben uiteindelijk twee volle dagen tempels bezocht, met als hoogte punten de zonsopgang bij Angkor Wat, de stenen gezichten van de Bayonne tempel en de met gigantische bomen overgroeide tempel waar ze Tomb Raider deels hebben opgenomen.
Na een aantal dagen tempels bezoeken hebben we afscheid genomen van Marc, Sam en Daan waarna Thijs en ik op de bus zijn gesprongen naar Laos.

Hopelijk heeft dit jullie weer iets van een beeld gegeven wat ik hier beleef. Mijn avonturen uit Laos krijgen jullie over een aantal weken te horen. Hopelijk gaat alles goed met iedereen in Nederland en tot over een aantal maanden!
Groeten vanuit Laos!

Michel